إماله
الإماله (تمييل) ظاهره فى لهجات كتيره من اللغه العربى، زى بتاعة الشام و بنى تميم. كانت موجودة فى الأندلس و سابت اثر فى اسامى المدن فى الاسپانى. حركة الاماله هى نطق الالف الطويله /aː/ بين \ا\ و \ـيـ\ (بين الفتح و الكسر), [eː] او فى شوية كلام مغربى بتبقى [iː].[1]
الإماله موجوده فى قراءات كتيرة للقرآن، منّها بتاعة حفص (فى سورة هود).
مثلا اصل اسم سيڤييا نشأ من الكلمه الايبيرى[2] ”Hispalis“ بمعنى مدينة الغرب, و سماها الرومان ايسپاليس (اسبانى: Hispalis).
اتعرفت سيڤييا باسم ”إشبيلية“ ايام الحكم الاسلامي لاسبانيا باضافة ‹i› و ده بسبب الإماله و نطق [b] \ب\ بدل [p] \پ\ لإن مافيش [p] \پ\ فى النطق العربى و بعد كده فى النطق الاسبانى الـ‹v› بتتنطق [b] \ب\ او [β̞] (قريب من [v] \ڤ\) علشان كده سيڤييا دلوقتى بتتنطق \سيبييا\ او \سيڤييا\.
ملاحظات تعديل
- ↑ W. Wright, A Grammar of the Arabic Language, 3rd edition, 1896, vol. I, p. 10. ISBN 1-84356-028-3 (reprint)
- ↑ Iberian of Iberia.
