بعل (عبرى: בעל, نطق عبرى قديم: /ˈbaʕal/) هو الاه اتعبد فى حتت كتيره فى الشرق الاوسط القديم و خصوصا بين الكنعانيين اللى اعتبروه الاه للخصوبه و واحد من اهم الالهه فى المجمع الالهى بتاعهم.بعل اتلقب بالقاب تانيه كتير زى الامير و سيد الارض و سيد المطر و الندى (المرتبطين بخصوبة الارض و الزراعه). فى اوغاريت و فى اليهوديه نعتوه بالاه العواصف اللى بيركب السحاب.الفينييقيين سموه بعل شامان يعنى سيد السماوات.
الالواح اللى اكتشفوها العلما سنة 1929 فى اوجاريت (انهارده راس شمره فى شمال سوريا) كانت المصدر الاساسى اللى اتعرف منه صفات و شخصية بعل و دوره فى الاديان الساميه القديمه. الالواح دى بيرجع تاريخها لنص الالفيه التانيه قبل الميلاد (حوالى 1500 ق.م) و رغم انها مرتبطه قوى بعبادة بعل فى معبد محلى فى اوغاريت بس فى نفس الوقت بتعتبر تمثيل لمعتقدات الكنعانيين بشكل عام.الخصوبة بتاعة بعل اتصورت على هيئة اسطوره بتدور حوالين الصراع الابدى بينه (كالاه للحياه و الخصوبه) و بين موت الاه الموت و العقم.لو انتصر بعل، معنا كدا انه ح تيجيى دوره من سبع سنين سمان (بيتميزو بالاكل الوفير و الامطار الكافيه و خصوبة الارض العاليه). اذا انتصر موت على بعل ، بتبتدى دوره من سبع سنين عجاف (جفاف و مجاعات و ندره فى المحاصيل).
